سال 1399 متاسفانه یکی از تاریک ترین و سخت ترین سال ها از تمامی جوانب برای ملت ایران بود. مشکلات عدیده اقتصادی، کرونا و به دنبال آن بیکاری، فشار اقتصادی و تحریم های سختگیرانه از سوی آمریکا همگی سایه سنگین تورم و گرانی را بر زندگی و مال مردم انداخت. علاوه بر آنکه سرمایه بسیاری از مردم دستخوش بازی ها و نوسانات در بازار بورس و ارز شد و قیمت ها در تمامی بازارها من جمله بازار آهن به صورت افسار گسیخته ای افزایش داشت. به گونه ای که قیمت میلگرد و آهن از ابتدای سال تا آخر سال 99 حدودا دو برابر و نیم افزایش یافت. البته این افزایش قیمت متاثر از مجموع عوامل داخلی و خارجی از قبیل افزایش نرخ دلار، نوسانات در قیمت حهانی شمش آهن به عنوان ماده اولیه تولید تمامی مقاطع فولادی و عواملی دیگری از قبیل مداخله وزارت صمت و نحوه قیمت گذاری بورس کالا و بازی و تحمیل شک قیمت برخی نوردکاران به بازار بود. به نوعی بدترین این اتفاقات را می توان سقوط بازار بورس و از بین رفتن سرمایه های هنگفت مردم دانست. عده ای که بدون دانش کافی از این بازار و تنها تحت تاثیر جو مثبت بورس در ابتدای سال تمامی و یا درصد زیادی از سرمایه های خود را به این بازار تزریق کرده بودند.
